Prolog

18.02.2016 r. Warszawa

   Czarne szpilki od Louboutin'a stukały raźnie o każdy przebyty schodek. Zostało jeszcze pięćdziesiąt osiem. Wie - bo liczy codziennie, od sześciu miesięcy. Trzymany w ręku papierowy kubek kawy, co chwilę przystawiała do usta, aby wziąć kilka łyków. ,,Pięćdziesiąt, czterdzieści dziewięć, czterdzieści osiem...''- odliczała w myślach. Żółty kolor ścian zdążył znudzić się doszczętnie. Widok za oknem umiała opisać z zamkniętymi oczami milimetr po milimetrze. Znała wszystkie pielęgniarki pracujące na oddziale. Potrafiła wymienić wszelaki leki, jakie podawane są jej mamie. Z obojętnością w oczach mijała na schodach kolejnych odwiedzających. Dzisiejsze wejście na piąte piętro, wydawało się dłuższe niż zawsze. Odwiedziny rodzicielki były stałym punktem jej monotonnego życia. Codziennie widziała kasztanową grzywkę opadającą na czoło, zamknięte powieki z rzadkimi rzęsami, bladoróżowe ust ułożone w kreskę, wychudzone dłonie, zniszczone paznokcie, kapiącą kroplówkę. Taki obraz swojej matki miała ułożony w głowie i każda zmiana drażni ją dosadnie. Mijane przez nią pielęgniarki posyłały ciepłe uśmiechy, których nie umiała lub nie chciała odwzajemnić. Dostrzegając już ostatnie, po lewej stronie drzwi, przyśpieszyła kroku. Zwinnym ruchem narzuciła na siebie zielony fartuch. Kubeczek z niedopitą kawą wrzuciła do kosza i po cichu weszła do środka. Smutny uśmiech wkradł się na twarz. Stojąc w miejscu przyglądała się kobiecie leżącej na szpitalnym łóżku. Kolejny dzień i kolejny brak zmian. Westchnęła cicho uświadamiając sobie, że od prawie pół roku nie ma żadnej poprawy. Na palcach, tak, aby nie robić zbędnego hałasu podeszła do krzesła. Mimo, iż Polka była nieprzytomna, to z przyzwyczajenia nie chciała jej denerwować. Dokuczające od dobrych kilku lat migrena, pozwoliły wyrobić pewne nawyki w zachowaniu, których od tak się nie zapomina. Delikatnie chwyciła kościstą dłoń. Na ciele poczuła ciarki. Przyjemne ciepło, które rozchodziło się po ręku. Westchnęła cicho, a gule w jej gardle nie pozwalała wypowiedzieć ani jednego  słowa. Bezradność ciążyła na ramionach każdego dnia. Świadomość utraty jednego z rodziców dawała o sobie znać, przez kilka łez spływających po policzkach. Czuwanie przy rodzicielce utwierdzało ją w przekonaniu, że nic złego w danym momencie się nie dzieje. Zmęczone oczy ilustrowały każdą zmarszczkę, każdy siwiejący włos.  Pociągnęła nosem i schyliła się po swoją torebkę. W tej samej sekundzie, aparatura zaczęła wydawać z siebie piskliwy dźwięk. Dziewczyna wstała jak poparzona. Popatrzyła na urządzenia i w mgnieniu oka wybiegła z sali, krzycząc,,Lekarza, lekarza!''

  Wszystko działo się szybko. Biegnący lekarze i pielęgniarki z przerażonymi wyrazami twarzy wpadli do pomieszczenia. ,,Migotanie przedsionków!'' ,,Intubujemy!'' Okrzyki wydobywające się z sali niosły się po całym piętrze. Patrząc na to zza szyby, wszystkie ruchy wydawały się niezdarne i bez przekonania. Kroplówka przestała kapać, a pisk aparatury nadal dawał o sobie znać. Po kilkunastu minutach nie pomógł nawet defibrylator. Niski mężczyzna w białym fartuchu wyszedł z sali. Szybko podrapał się po szyi, a gdy ujrzał dziewczynę we łzach, spuścił głowę. Podszedł nieznacznie bliżej. Chwilę wpatrywał się w Norweżkę, aż w końcu oznajmił:

- Pani Maria Larsen, nie żyje...

****

Witajcie na moim nowym blogu!!
Przepraszam Was bardzo, rozdział miał pojawić się wczoraj lecz pojechałam do babci i zapomniałam pendriva... Dla mnie prolog jest w miarę ok, ale trochę dny :( Mam nadzieję, że się nie zrazicie i wytrwacie do 3  rozdziału gdzie pojawi się Johann :) A teraz na pocieszenie łapcie chłopaczków XD